دل گرفته ام امشب خیلی بی تاب است
نمیدانم در گوشش چه گفتی
کاین چنین بیقرار است
میدانی گاهی از دست دلم خسته میشوم
دلم را دست تو سپرده بودم
نمیدانم اکنون چرا در بند غم اسیر است
سپردم آرامش کنی
اما تو بی تاب تر برایم باز پس آوردی
آخر چرا نمیفهمد
که جاده ای برای بازگشت نساخته اند
و پنجره ای نیست که از پشت آن انتظار چشمهایت
را مهمان خانه کند
و آن خانه ...
روزی در سیلاب اشکهایم ویران شد
این روزها هر چه واژه زیبا یافتم
برای چشمانت در میان قاب عکس هجی کردم
اما هیچ نشنیدم
...
گاهی آنقدر دیوانه میشوم
میروم در میان پیچک پشت حیاط خلوت
و فریاد میزنم دوستت دارم
و دلم راضی میشود به انعکاس صدایم
«دوستت دارم»
قاصدکها هم دیگر دوستم ندارند
دیروز در گوش یکیشان نامت را خواندم
اما جوابی برایم نیاورده است
نکند او هم راه را گم کرده است ؟!
فردا که از راه رسید
قاصدکی دیگر می یابم
و نقشه چشمانت را به او میدهم
کاش پیدایت کند
کاش...
